سوار ابلق لیل و نهار خود از جویای تبریزی غزل 651

1 سوار ابلق لیل و نهار خود باشد اگر کسی بتواند سوار خود باشد

2 خوشا حضور نماز کسی که چون محراب ز خود تهی شود و در کنار خود باشد

3 به خامشی مگریز از خطر که همچو حباب دلت ز پاس نفس در حصار خود باشد

4 کسی که پاس نگه پیشه کرد چون فانوس حصار دیدهٔ شب زنده دار خود باشد

5 به روی گرم چو، مهر آنکه با خلایق زیست گل سر سبد روزگار خود باشد

6 کسی که کرده قناعت به قطره ای چو گهر همیشه مایه ور اعتبار خود باشد

7 به هوشیاری و مستی، وقار او جویا چو بی قراری ما برقرار خود باشد