فاش شد در دو جهان کاو از جهان ملک خاتون غزل 219

1 فاش شد در دو جهان کاو به جهان یار منست آفت هر دو جهان آن بت عیار منست

2 در غم و حسرت دیدار تو جانا همه شب آنچه در خواب نشد دیده ی بیدار منست

3 سرو در باغ وفا با همه دستان که دروست کی کجا قامت او چون قد دلدار منست

4 بی وفایی مکن ای دوست که از جور غمت کار من راست به کام دل اغیار منست

5 من بیچاره نزارم ز غمش از چه سبب آن بت عهدشکن در پی آزار منست

6 با همه تندی و بدخویی و پیمان شکنی مونس جان و امید دل افگار منست

7 هر که ما را دگر از صحبت گل منع کند نیک دانند که در هر دو جهان خار منست