مرا چو یاد از سلمان ساوجی جمشید و خورشید 106

1 امشب، چراغ مجلس ما، در گرفته است در تاب رفته و سخن، از سر گرفته است

2 پروانه چون مجال برون شد ز کوی دوست یابد بدین طریق، که او در گرفته است

1 جز نقش صورتت دل، نقشی نمی‌پذیرد تو جان نازنینی و ز جان نمی‌گزیرد

2 ما غرق آب و زاهد، دم می‌زند ز آتش گو: دم مزن که این دم با ماش در نگیرد

1 غمزه بیمار یار، از ناتوانی خوشترست قامتش را در طبیعت، اعتدالی دیگر است

2 چشم بیمار تو در خواب است و ابرو بر سرش ای خوشا، بیمار، کش پیوسته باری بر سر است