هزار یادِ بر و از حکیم نزاری قهستانی غزل 341

1 بر دست چون بود می و صبح و کنار کشت با دوستان همدم و یاران خوش جهشت

2 گر بشنوی وگرنه به احکام معنوی اینک کنار کوثر و اینک در بهشت

1 ماییم و نیم جان و جهانی و نیم‌جو جان از برایِ می که ستاند زما گرو

2 ای یار اگر نداری طاقت گریز کن چون از مصافِ عشق برآمد غریو و غو

1 به گدایان نرسد شاه سواری کردن عاقلان را نرسد شیفته کاری کردن

2 نه چو حلاجی انا الحق نتوانی گفتن نه خدایی لمن الملک نیاری کردن

1 ای به دیدار تو جانم آرزومند آمده پای تا سر همچو زلفت بند در بند آمده

2 بیش تر فریاد رس جانا که از بس اشتیاق کار من در یک نفس با قطع و پیوند آمده

1 روی مخوانش که می چکد عرق از وی برگِ گل است آن نشسته بر ورقش خَوی

2 هر که چنین صورتی بدید محال است کاتشِ تشویش بر دلش ننهد کی