بر یاد رخ و قد تو ای سرو بلند از مجد همگر رباعی 364

1 جانا اگرت در دل زایزد خبری مانده ست بخشای بر این بیدل کز وی اثری مانده ست

2 چون بیخبران ما را مگذار دراین سختی گر دردل سنگینت زایزد خبری مانده ست

1 زهی رویت مه خوبان آفاق جمالت عذر خواه درد عشاق

2 ندیده مثل خلقت چشم مخلوق نیاورده چو خلقت صنع خلاق

1 شب وداع چو برداشتن طریق صواب به عزم بندگی صاحب سپهر جناب

2 از آفتاب سپهرم نبود خالی چشم وز آفتاب زمینم بماند دیده پر آب