فارغ از اندیشهٔ خار کف از جویای تبریزی غزل 839

1 فارغ از اندیشهٔ خار کف پا بوده ام تا به پشت پاره ای این دشت می پیموده ام

2 بسکه بی آرامم از هجرت به هر مژگان زدن بسکه بی آرامم از هجرت به هر مژگان زدن

3 بر نتابد خودنمایی وضع ما آزادگان خویش را زآن چون شمیم گل به کس ننموده ام

4 دور باش ای مدعی از من سراپا حدتم!‏ بر دم خنجر ز جوش پردلی آسوده ام

5 پیر گشتم در جوانیها ز درد عاشقی چون قبای پارهٔ گل در نوی فرسوده ام

6 با ولای شاه جویا در غم محشر مباش پردهٔ چشم ملک شد دامن آلوده ام