رندیم و عاشقیم و جهان سوز از قاسم انوار غزل 410

1 رندیم و عاشقیم و جهان سوز و جامه چاک با دولت غم تو ز فکر جهان چه باک؟

2 بی باک می رود دل ما در ره فنا چون شوق غالبست، چه اندیشه از هلاک؟

3 جان مست حیرتست، که حسنیست دلفریب دل غرق مستیست، که عشقیست خشمناک

4 صد لاله زار عشق ز خاکسترم دمید تا سوختم ز آتش سودای یار پاک

5 بعد از وفات من چو بخاکم گذر کنی بیرون کنم بهجر تو سر از درون خاک

6 مستان جام عشق تو بودند عقل و دین زان پیشتر که باده و انگور بود و تاک

7 قاسم ببوی مهر تو زنده است در جهان یا غایة الامانی، یا مهجتی فداک »!