رندان که میل باده از امیرعلیشیر نوایی غزل 165

1 رندان که میل باده به دیر فنا کنند آیا بود که جام اشارت بما کنند

2 رنجم خمار گر چه بود مهلک ای حکیم باید که هم به جام شرابش دوا کنند

3 ماییم و خاک دیر حجابش کنند رفع آنانکه چشم روشن ازین توتیا کنند

4 ندهند نیمه جان مرا می به میکده چون قطره اش به جان گرامی بها کنند

5 از کلک صنع زانچه رقم شد صواب دان فکر خطا بود که خیال خطا کنند

6 رندان که تیره اند ز بد مستیم به دیر یک شیشه می برم برشان تا صفا کنند

7 زهاد اگر کشاد ندیدند در ورع فانی صفت عزیمت دیر فنا کنند