رندان گاهی ملک جهان می‌بازند از شیخ بهایی رباعی 27

1 دنیا که دلت ز حسرت او زار است سرتاسر او تمام، محنت‌زار است

2 بالله که دولتش نیرزد به جوی تالله که نام بردنش هم عار است

1 فصاد، به قصد آنکه بردارد خون می‌خواست که نشتری زند بر مجنون

2 مجنون بگریست، گفت: زان می‌ترسم کاید ز دل خود غم لیلی بیرون

1 آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست

2 حال متکلم از کلامش پیداست از کوزه همان برون تراود که در اوست