بیداد ز عقل و از حکیم نزاری قهستانی رباعی 62

1 چنان به روی خود آشفته کرده ای ما را که گل بنانِ چمن بلبلانِ شیدا را

2 قیامتی دگرآخر به فتنه برمفزای مکن به سرمه سیه چشمِ شوخِ شهلا را

1 ای در نقاب حسن نهان کرده آفتاب خطّی بر آفتاب کشیده ز مشک ناب

2 آتش فکنده در جگر لاله عارضت وز برگ نسترن بر و رویت ببرده آب

1 جای گنج است کنج خانهٔ ما نقد وقت است در خزانة ما

2 راح بستان که روح قدس به فخر می نهد سر بر آستانهٔ ما