1 ای قبله صاحبنظران روی چو ماهت وی فتنه دوران قمر چشم سیاهت

2 صد خار نهد حسن تو خورشید فلک را چون از گل سیراب دمد مهر گیاهت

3 ترسم که نشان بر رخ زیبات بماند از غایت لطف ار کنم از دور نگاهت

4 عذر گنه شیفتگان روز قیامت روشن شود ایحوروش از روی چو ماهت

5 بر درد دل ابن یمین ناله گواهست خود بر دل من بنده چه حاجت بگواهت

6 درد دل ما را بلب لعل دوا کن در گردنم ار باشد ازین هیچ گناهت

7 ایدل مکن آه ستم از وی که ندارد آئینه حسن بت من طاقت آهت

8 گر میطلبی از ستمش روی خلاصی جز حضرت نوئین جهان نیست پناهت

9 نوئین فلک مرتبه تالش که بدارد اندر کنف معدلت خویش نگاهت