1 پی چه گلبن بختم گل مراد دهد که تا دهد فلکش چیند و بباد دهد

2 می‌ست تلخ جدائی که میکشد ساقی از این شرابم اگر جرعه زیاد دهد

3 معاشران ز پی صحبت تو مدهوشند تر از حسرت ما ز آن میان که یاد دهد

4 ازو مراد طلب عالمی و من خاموش که لطف دوست مرا باید آنچه داد دهد

5 کنونکه سوخت فراقم کجاست دلسوزی که در هوای تو خاکسترم بباد دهد

6 دوئی بکوی مغان کی سزد خوش آن ساقی که گر میم دهد از جام اتحاد دهد

7 بود به بزم شهان ساغری بدور که یاد ز کاسه سر جمشید و کیقباد دهد

8 خوشم که درد توام در میان گرفته مباد فلک چو مهره از این ششدرم گشاد دهد

9 دهد مراد دلش ایزد آنکه یاد تو را ز نامرادی مشتاق نامراد دهد