پریرخا چو خیالت فسونگری گیرد از جامی غزل 227

1 پریرخا چو خیالت فسونگری گیرد ازان فسون من دیوانه را پری گیرد

2 ز دام عشق تو مشکل کسی تواند جست چو گرد یاسمنت سنبل طری گیرد

3 ز شهر صبر دلم خیمه زد برون اینست سزای آن که چو من یار لشکری گیرد

4 قدم ز دیده کنم در رهت نه فرق چرا سلوک راه تو را مرد سرسری گیرد

5 به لطف کوش که ماند ز منصب شاهی چو شه نه قاعده بنده پروری گیرد

6 عمامه و فش و ریش است مایه تشویش خوش آن حریف که دین قلندری گیرد

7 همای طبع تو جامی بلندپرواز است سزد که کنگر کاخ سخنوری گیرد