پُر پیش فتاده‌ای، قفایی از قدسی مشهدی رباعی 598

1 می دید رویت آینه و دیده برنداشت خشنود شد دلم که ز مهرت خبر نداشت

2 برگ گلی نبرد صبا از چمن برون کز درد، بلبلی ز پی‌اش ناله برنداشت

1 شب شود روز از خیال عارض جانان ما شمع گو منت منه بر کلبه احزان ما

2 بر لب استغفار و در دل نقش روی و زلف یار بت درون پیرهن می‌پرورد ایمان ما

1 گرم قتلم آمد آن شوخ و به استغنا گذشت آتش از خس نگذرد هرگز چنین کز ما گذشت

2 هرچه با زلف تو می‌ماند دل از کف می‌برد روز عمرم در تمنای شب یلدا گذشت