واعظان تا چند منع از امیرعلیشیر نوایی غزل 191

1 واعظان تا چند منع جام و ساغر می‌کنند چون دماغ خویش را هم گه گهی تر می‌کنند

2 از قدح آنانکه گاه نشئه می‌یابند فیض زین شرف چون منع محرومان دیگر می‌کنند

3 چون صفا از توبه اهل زهد را ظاهر نشد چون بدین تکلیف رندان را مکدر می‌کنند

4 می‌فروشان باده را روزی که می‌سازند صاف مجمر روحانیان زان بو معطر می‌کنند

5 از پی نظاره بلبل خوشست اوراق گل باد و باران آن صحایف از چه ابتر می‌کنند

6 جرعه پیر مغانم ده به دست ای مغبچه رغم آنانی که وصف خود و کوثر می‌کنند

7 ساده‌دل واعظ که گوید هرچه آید بر زبانش ساده‌تر آنانکه این افسانه باور می‌کنند

8 آن چه چشمانند کز مژگان دو صف آراسته عالمی در طرفة‌العینی مسخر می‌کنند

9 خازنان روضه از اشعار فانی لعل و در برده بر رخسار و گوش حور زیور می‌کنند