بیچاره کسی که از از جهان ملک خاتون رباعی 137

1 صنما سنگ دلا سرو قدا مه رویا دلبرا حور وشا لاله رخا گل بویا

2 شیوه از چشم تو آموخت مگر نرگس مست روشنی از تو ربودست مه و خور گویا

1 نشست بار فراقی چو کوه بر دل ما به وصل خویش مگر حل کنی تو مشکل ما

2 به درد عشق رخت ای نگار سنگین دل بگو چه شد بجز از خون دیده حاصل ما

1 بگویمت سخنی ای نگار چون بالات به راستی و درستی که نیست کس همتات

2 نرست سرو چو قدّ تو راست در بستان گلی ندید کسی چون رخ جهان آرات