مرا گر یار بنوازد، زهی دولت زهی از عراقی غزل 42

1 مرا گر یار بنوازد، زهی دولت زهی دولت وگر درمان من سازد، زهی دولت زهی دولت

2 ور از لطف و کرم یک ره درآید از درم ناگه ز رخ برقع براندازد، زهی دولت زهی دولت

3 دل زار من پر غم نبوده یک نفس خرم گر از محنت بپردازد، زهی دولت زهی دولت

4 فراق یار بی‌رحمت مرا در بوتهٔ زحمت گر از این بیش نگدازد، زهی دولت زهی دولت

5 چنینم زار نگذارد ، به تیماریم یاد آرد ورم از لطف بنوازد، زهی دولت زهی دولت

6 ور از کوی فراموشان فراقش رخت بربندد وصالش رخت در بازد، زهی دولت زهی دولت

7 و گر با لطف خود گوید: عراقی را بده کامی که جان خسته دربازد، زهی دولت زهی دولت