صد حیف که عمرم به خسارت بگذشت از سعیدا رباعی 47

1 جنت ز سر کوی تو یک صحن خرابی است دوزخ ز غم عشق تو یک سینه کبابی است

2 آن کس که گلو را به دم تیغ تو تر کرد او را به نظر چشمهٔ حیوان دم آبی است

1 انگشت تعرض نرسیده سخنم را آسیب خزان راه ندیده چمنم را

2 از بسکه لطیف است مرا ذایقه در کام چون زهر کند حرف مکرر دهنم را

1 روی تو چو از پیش نظر پرده برانداخت آتشکدهٔ مهر به دور قمر انداخت

2 بی روی تو هر قطرهٔ اشکی که برون شد از دل همه را دیدهٔ من از نظر انداخت