گلبرگ برد باد بهاران به از عرفی شیرازی رباعی 6

1 مگر زمانه اسیر کمند آه من است که باز بالش امید تکیه گاه من است

2 ز دیدن هوس، پاک بین شود چون عشق دمی که حسن تو آلوده ی نگاه من است

1 شب عشاق ز روز دگران در پیش است مرگ این طایفه، بسیار، ز جان در پیش است

2 من همان روز که جولان تو دیدم گفتم که فراموشی ام ز دست و عنان در پیش است

1 مدار صحبت ما بر حدیث زیر لبی است که اهل هوش عوام اند و گفتگو عربی است

2 قبول خاطر معشوق شرط دیدار است به حکم شوق تماشا مکن که بی ادبی است