بسا دلی که به زلف تو از جهان ملک خاتون غزل 612

1 بسا دلی که به زلف تو پای در بندند گر از تو باز ستانند با که پیوندند

2 دلم ببردی و خون جگر خوری تا کی مکن مکن که چنین جور از تو نپسندند

3 نمی رود ز خیالم خیال طلعت دوست چرا که مهر رخش در دل من آکندند

4 ز بوستان وفاداری ای مسلمانان مگر که شاخ محبّت ز بیخ برکندند

5 جواب تلخ شنیدیم از آن لب شیرین نمک به ریش من خسته دل پراکندند

6 دل شکسته ی بیچاره هیچ می دانی که عاشقان رخ همچو ماه او چندند

7 منم شکسته دلی در جهان و گویندم چرا ز چشم عنایت ترا بیفکندند