پرسی ز من که چونی ای از جهان ملک خاتون غزل 1061

1 پرسی ز من که چونی ای دوست بی تو چونم تا روز از دو دیده هر شب میان خونم

2 خونم ز هجر در دل افکنده ای و آنگاه داری مرا ز دیده چون اشک سرنگونم

3 ابروی تو به شوخی بربود دل ز دستم وز چشم و زلف تا کی داری به صد فسونم

4 تا چند بی دل و یار در کوی هجر گردم چون نیست وصل ممکن دل باز ده کنونم

5 هر لحظه بی وصالت از عمر می شود کم هردم ز درد هجران غم می شود فزونم

6 زلفش به سوی سودا دل می کشد، ز لعلش یک بوسه گر دهد یار ساکن شود جنونم

7 قدّی الف صفت بود اندر جهان خوبی ما را ولی فراقش کردست همچو نونم