مردم از تیر بلایت امتحانم از صامت بروجردی غزل 72

1 مردم از تیر بلایت امتحانم می‌کنی هر زمان بر ناوک جوری نشانم می‌کنی

2 من که هرگز مرغ امیدم نزد بال و پری با چه تقصیری برون از آشیانم می‌کنی

3 چون مرا بر درگه لطف نمودی آشنا پس چرا بر این در و آن در روانم می‌کنی

4 با همه بخشایش و احسان خود جانا چرا زیر بار منت خلق جهانم می‌کنی

5 از تجلی‌های نور طور دورم ساخته همنشین با شعله برق یمانم می‌کنی

6 گاه گویا گاه (صامت) گاه شیدا گاه رند گه گهی گریان و گاهی شادمانم می‌کنی