مردم و خود را ز غمهای جهان از هلالی جغتایی غزل 209

1 چه غم گر در سرم شوریست از سودای گیسویت؟ سر صد همچو من بادا فدای هر سر مویت

2 تن چون موی را خواهم بگیسوی تو پیوستن بدین تقریب خود را خواهم افگندن بپهلویت

1 شب هجرست و مرگ خویش خواهم از خدا امشب اجل روزی چو سویم خواهد آمد، گو: بیا امشب

2 چنین دردی که من دارم نخواهم زیست تا فردا بیا، بنشین، که جان خواهم سپرد امروز، یا امشب

1 مه ز جور فلک دوتا شده است؟ یا ز مه پاره ای جدا شده است

2 دل ز دستم شد و نیامد باز تا بدست که مبتلا شده است؟