گشت فراق و وصل تو مرگ و از فروغی بسطامی غزل 396

1 گشت فراق و وصل تو مرگ و بقای عاشقان کشتی و زنده ساختی ای تو خدای عاشقان

2 برده‌ای از تبسمی نقد بقای اهل دل کرده‌ای از تغافلی قصد فنای عاشقان

3 تا لب خود گشوده‌ای مستی ما فزوده‌ای ای لب باده نوش تو نشاه فزای عاشقان

4 با همه لاف زیرکی، بی خبرم ز خویشتن تا شده چشم مست تو هوش ربای عاشقان

5 کارم اگر گره خورد، غم نخورم چرا که شد زلف گره‌گشای تو کارگشای عاشقان

6 دل ز بلای عاشقی یافت ره نجات را ای تو نجات اهل دل وی تو بلای عاشقان

7 وقت نماز چون رود روی تو در حضور دل کز خم ابروان شدی قبله‌نمای عاشقان

8 ز ابروی چون کمان تو خون دلی روان نشد تا نرسیده بر نشان تیر دعای عاشقان

9 هر نفس از جدایی‌ات می‌رسدم عقوبتی ای شب انتظار تو روز جزای عاشقان

10 سینهٔ شرحه شرحه‌ام شرح دهد فروغیا جور و جفای مهوشان مهر و وفای عاشقان