فراقِ یارِ سفر از حکیم نزاری قهستانی غزل 415

1 فراقِ یارِ سفر کرده رویِ آن دارد که قصدِ جانِ منِ زارِ ناتوان دارد

2 دلِ سبک سرم از جان ملال خواهد کرد مگر که بختِ سبک سارِ سرگران دارد

3 غلامِ هم نفسی ام که یک نفس با من فرو نشیند و رازِ دلم نهان دارد

4 وصال پای ز من در کشید و یار برفت فراق بر منِ بی چاره دست از آن دارد

5 چه صعب تر ز جدایی بود میانِ دو دوست که این بر آن دلِ مشتاقِ مهربان دارد

6 به جان رسیده ام ای دوست جانِ مشتاقم کجا شدی که روان نظر روان دارد

7 ز مرگ بی تو نترسم خدای می داند بلی که بی تو مرا زندگی زیان دارد

8 بیا که دیده جگر بی تو در کنار نهاد ببین که با تو کنارم چه در میان دارد

9 کنارِ وصلِ توم از میانِ دل باید غمِ میانِ توم از میانِ جان دارد

10 فضایِ کلبۀ من بی تو دوزخ است بلی بهشت نور ز دیدارِ دوستان دارد

11 همین و بس که نزاریِ خویش خواندی ام مرا دگر چه غمِ دوزخ و جنان دارد