پاک دینی گفت از عطار نیشابوری منطق‌الطیر 1089

1 پاک دینی گفت سی سال تمام عمر بی‌خود می‌گذارم بر دوام

2 همچو اسمعیل در خود ناپدید آن زمان کو را پدر سر می‌برید

3 چون بود آنکس که او عمری گذاشت همچو آن یک دم که اسمعیل داشت

4 کس چه داند تا درین حبس تعب عمر خود چون می‌گذارم روز و شب

5 گاه می‌سوزم چو شمع از انتظار گاه می‌گریم چر ابر نوبهار

6 تو فروغ شمع می‌بینی خوشی می‌نبینی در سر او آتشی

7 آنک از بیرون کند در تن نگاه کی بود هرگز درون سینه راه

8 در خم چوگان چه گویی، هیچ جای می‌ندانم پای از سر، سر ز پای

9 از وجودم خود نکردم هیچ سود کانچ کردم وانچ گفتم هیچ بود

10 ای دریغا نیست از کس یاریم عمر ضایع گشت در بی‌کاریم

11 چون توانستم ندانستم ، چه سود چون بدانستم، توانستم نبود

12 این زمان جز عجز و جز بیچارگی می‌ندارم چارهٔ یک بارگی