بسته کمر کینم، از قبضه از سلیم تهرانی غزل 882

1 بسته کمر کینم، از قبضه کمان او در کشتن من تیغش، افتاده به یک پهلو

2 چون سرو سوی مسجد آمد به نماز، اما می خورده و چون غنچه آید ز دهانش بو

3 بیماری چشمش را تعویذ چو بنویسند از پرده ی چشم آرند خوبان ورق آهو

4 پایم ز طلب فرسود تا زانو و کار من صورت ز جهان نگرفت چون آینه ی زانو

5 نزدیک شده نسبت با آن کمرم از ضعف در پوست نمی گنجم از شوق همین چون مو

6 چون شام سلیم آید، ایام قدح نوشی ست فیضی ندهد در روز، ساغر چو گل شب بو