1 عشق عالمسوز ما بر هم زند تدبیر را جذبهٔ سرشار ما از هم کند زنجیر را

2 بسکه شورش در دماغ طفل ما جا کرده است باز در پستان مادر می کند خون شیر را

3 گاه در عین جلا بر شعله می پیچد چو دود می برد از نالهٔ ما آه ما تأثیر را

4 نیست بیجا در شکنج زلف، دل را جستجو کعبه رو بیهوده کی سر می کند شبگیر را

5 کرد چاک سینهٔ ما قدر ابرو را بلند می دهد زخم نمایان آبرو شمشیر را

6 سیر گلشن با می و شاهد کند کس را جوان ورنه هر یک غنچه پیکانی است در دل، پیر را

7 می شود دل خون ز فکر خنجر مژگان او سایهٔ آن زلف می پیچد به پا نخجیر را

8 چون رسد مژگان خونریزش مصور را به یاد می کند بیدار از خواب عدم تصویر را

9 در خیال کعبهٔ دیدار و راه مشکلش می کند یک رفتن از خود کار صد شبگیر را

10 بند نتوان کرد ای ناصح سعیدا را به پند بارها دیوانهٔ ما کنده این زنجیر را