مدار صحبت ما بر حدیث زیر لبی است از عرفی غزل 102

1 بر دل یوسف غمی در کنج زندان بر نخاست کز پریشانی فغان از پیر کنعان بر نخاست

2 وه که تا لب های من آلوده از افغان نکرد تشنگی از هر طرف، جویی به حیوان بر نخاست

1 به جز ریش بلا مرهم مبادا ریسه ریشان را عداوت با دل من باد زهر آلود نیشان را

2 به من بیگانگان را کی دل هم صحبتی ماند که با من صحبت غم می کند بیگانه خویشان را

1 تا خط به گرد آن لب شیرین شمایل است ابر میان عیسی و خورشید حایل است

2 از گل چه گونه پای به اندیشه بر کشم کاندیشه این چه در ره او، پای در گل است