نهال ما که چو نی پر ز بند از سلیم تهرانی غزل 532

1 نهال ما که چو نی پر ز بند می‌روید از او چو غنچه دل مستمند می‌روید

2 چنان ز عشق به دل داغ سوختن بردم که بعد مرگ ز خاکم سپند می‌روید

3 ز آرزوی سر زلف او من آن صیدم که هرکجا که نهم پا، کمند می‌روید

4 نصیب من دم آبی نشد ز همت من چو سبزه‌ای که ز جای بلند می‌روید

5 به هر چمن که گشاید سلیم زخم نهان ز شاخ، غنچهٔ او هرزه‌خند می‌روید