1 آزادی ما از غم کونین کران داشت مستی ز سبکباری ما رطل گران داشت

2 رسوای ازل در غم عشق تو چو صبحم این چاک به صد بخیه نیاریم، نهان داشت

3 در پرده به تیر نگهم خستی و پیداست هر پارهٔ این دل، ز خدنگ تو نشان داشت

4 زاهد تو چه دانی؟ ز حریفان مغان پرس فیضی که شب جمعه و روز رمضان داشت

5 زین گوشه زندان به چه تدبیر برآییم؟ دل شد به دیار خود و ما را به ضمان داشت

6 از جام جم، افسانه مسنجید که ما را هرکاسه که غم داد، شرابی به از آن داشت

7 افسرده حزین ، از چه کشی پای به دامن در راه خرابات چه دیدی که زیان داشت؟