یارِ ما ولوله از حکیم نزاری قهستانی غزل 461

1 یارِ ما ولوله در عالمِ راز اندازد گر نقابی که برانداخته باز اندازد

2 خوشش آن قامت و بالا که خود استادِ ازل کسوتِ حسن به بالایِ دراز اندازد

3 ساقیا باده دمادم ده و با چنگی گوی تا ز آهنگِ عراقم به حجاز اندازد

4 دشمنِ سختِ من است آن که حدیثِ من و دوست نه به عکسِ روشِ عقل فراز اندازد

5 بارها خواستمش گفت که یک حلقه از آن زلف در حلقِ ملامت گرِ راز اندازد

6 غیرتم باز پشیمان کند و داند عقل که خیالم به چنین فکرِ مجاز اندازد

7 چشم بر هم مزن ای دیده که برخواهد خاست فتنۀ تازه به هر غمزه که باز اندازد

8 واعظی گفت به مقصد نرسد الّا آن که به مسجد رود و سر به نیاز اندازد

9 خود خیالِ تو نزاریِ خراباتی را نگذارد که مصلاً به نماز اندازد

10 هر که محمود بود بر همه عالم بندد درِ آن دیده که بر رویِ ایاز اندازد