1 کاسه ی ما ز سفال است، خوش این مسکینی پنجه ی ما نبود شانه ی موی چینی

2 راه شد بسته به حرفش، که به هم چسبیده ست دو لب او چو زبان قلم از شیرینی

3 نامه را کاغذ ابری کنم از موج سرشک شاید آن طفل قبولش کند از رنگینی

4 سایه ی لوح مزار است مرا سرو چمن بی قدش می کند از بس به دلم سنگینی

5 هوس نعمت فغفور خودآرایی کرد کاسه بر دست گدا داد ز چوب چینی

6 عجبی نیست ازو گر بگریزند سلیم سبزوار است خط و بوالهوسان قزوینی