1 مشرقی باده چشیده است ز مینای فرنگ عجبی نیست اگر توبهٔ دیرینه شکست

2 فکر نوزادهٔ او شیوهٔ تدبیر آموخت جوش زد خون به رگ بندهٔ تقدیر پرست

3 ساقیا تنگ دل از شورش مستان نشوی خود تو انصاف بده اینهمه هنگامه که بست؟

4 «بوی گل خود به چمن راه نما شد ز نخست ورنه بلبل چه خبر داشت که گلزاری هست»