1 یا رب این بوی خوش از زلف دلارام منست یا صبا همنفس نافه مشک ختن است

2 آفتاب رخ او در شکن زلف سیاه همچو در سایه سنبل ورق نسترن است

3 گر شکر خنده آن پسته شیرین نبود بچه معلوم توان کرد که او را دهن است

4 ماه رویا دهن غنچه وش خوش سخنت چون شود خنده زنان پسته شکر شکن است

5 در ته چاه زنخدان تو افتاد دلم دستگیرم خم آنزلف چو مشکین رسن است

6 تا بدید ابن یمین رسته دندان ترا چون صدف جزع وی آکنده به در عدن است

7 آب رویش مده از آتش محنت بر باد ز آنکه او خاک کف پای سر انجمن است

8 سرور ملک علاء دول و دین که درش همچو درگاه حرم قبله هر مرد و زن است

9 آنکه تا بخت به درگاه ویم راه نمود وردم الحمد لمن اذهب عنا الحزن است