باز خود را چو گل تازه بر آراسته ای
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 باز خود را چو گل تازه بر آراسته ای باغ رخسار بگلهای نر آراسته ای
2 خلق بر یکدگر افتاده ز نظاره تو که دو رخ خوبتر از یکدگر آراسته ای
3 ابروی شوخ که با ماه نوش سر بسر است بسر زلف سیه سر بسر آراسته ای
4 شوخی و فتنه گر و سنگدل و عهد شکن چشم بد دور بچندین هنر آراسته ای
5 با وجود لب تو نیست بسائی محتاج مجلس ما که بنقل و شکر آراسته ای
6 هست مهمان نور آن به مگر ای دل که ز اشک خانه دیده بلعل و گهر آراستهای
7 روی آراسته بنمای خصوصة به کمال که تو خاص از پی اهل نظر آراسته ای