باز خود را چو گل تازه بر آراسته از کمال خجندی غزل 956

1 باز خود را چو گل تازه بر آراسته ای باغ رخسار بگلهای نر آراسته ای

2 خلق بر یکدگر افتاده ز نظاره تو که دو رخ خوبتر از یکدگر آراسته ای

3 ابروی شوخ که با ماه نوش سر بسر است بسر زلف سیه سر بسر آراسته ای

4 شوخی و فتنه گر و سنگدل و عهد شکن چشم بد دور بچندین هنر آراسته ای

5 با وجود لب تو نیست بسائی محتاج مجلس ما که بنقل و شکر آراسته ای

6 هست مهمان نور آن به مگر ای دل که ز اشک خانه دیده بلعل و گهر آراستهای

7 روی آراسته بنمای خصوصة به کمال که تو خاص از پی اهل نظر آراسته ای