پرده بگشای که من سوختهٔ از فروغی بسطامی غزل 312

1 پرده بگشای که من سوختهٔ روی توام حسرت اندوختهٔ طلعت نیکوی توام

2 من نه آنم که ز دامان تو بردارم دست تیغ بردار که منت کش بازوی توام

3 سینه چاکان محبت همه دانند که من سپر انداختهٔ تیغ دو ابروی توام

4 نتوان کام مرا داد به دشنامی چند که همه عمر ثناخوان و دعاگوی توام

5 آن چنان پیش رخت ساخت پراکنده دلم که پراکنده‌تر از مشک فشان موی توام

6 گر چه در چشم تو مقدار ندارم لیکن این قدر هست که درویش سر کوی توام

7 من که در گوش فلک حلقه کشیدم چو هلال حالیا حلقه به گوش خم گیسوی توام

8 ای قیامت ز قیام تو نشانی، برخیز که به جان در طلب قامت دل‌جوی توام

9 آخر ای آتش سوزان فروغی تا چند دل سودازده هر لحظه کشد موی توام