از از رضاقلی خان هدایت تذکرهٔ ریاض العارفین 172

اسمش میر محمدعلی و از اماجد سادات سیالکوت از بلاد آن ولایت. گویند مرد صاحب حالی و فقیر ستوده خصالی بود. در نهایت زهد وذوق و قناعت و وارستگی به سر می‌برده. در سنهٔ ۱۱۵۰ به رحمت حق پیوست. این بیت از اوست: ,

2 جز هوایی نبود این همه ما و من ما خالی از تن چو حباب آمده پیراهن ما

فقیری آگاه و طالب صحبت اهل اللّه بوده و در اقالیم مختلفه سیاحت می‌نموده. آخرالامر در هندوستان درگذشت. این رباعی از او نوشته شد: ,

2 ماییم که نوحه مایهٔ شادی ماست در عشق اسیر بودن آزادی ماست

از اجلهٔ سادات شهر مزبور و به فضایل و خصایل ستوده، مشهور است. از سالکان مسالک طریقت و از عارجان معارف حقیقت و از مجذوبان بوده است. مدت چهل سال در هندوستان از خلق انزوا گزیده و اغلب در گورستان‌ها می‌گردیده. اشعار محبت آثار دارد. تیمناً و تبرّکاً چند بیت از وی نوشته می‌شود: ,

2 تا نپرسند ز من واسطهٔ خاموشی به رفیقان به ضرورت لب من در سخن است