شبی بر بام ای ماه بلنداختر از مشتاق اصفهانی غزل 287

1 شبی بر بام ای ماه بلنداختر نمی‌آیی ز برج طالع ما تیره‌روزان بر نمی‌آیی

2 چو رفتی رفت جانم تا شوم احیا چرا هرگز چراغ کشته‌ام را شعله‌سان بر سر نمی‌آیی

3 نخواهم از ره جور و جفا هرگز عنان تابی که می‌دانم به سویم از ره دیگر نمی‌آیی

4 نیم زان با ضعیفی خوش که ای ترک شکارافکن پی صیدم ز ننگ این تن لاغر نمی‌آیی

5 چه دارم چون صدف غیر کف خاکی عجب نبود به دستم گر تو ای سنگین‌بها گوهر نمی‌آیی

6 ز گلشن در قفس کن نقل مشتاق آشیان خود که با سرکش‌نهالان گلستان بر نمی‌آیی