1 یک شبی محمود می‌شد بی‌سپاه خاک بیزی دید سر بر خاک راه

2 کرده بد هر جای کوهی خاک بیش شاه چون آن دید، بازو بند خویش

3 در میان کوه خاک او فکند پس براند آنگاه چون بادی سمند

4 پس دگر شب باز آمد شهریار دید او را همچنین مشغول کار

5 گفتش آخر آنچ دوش آن یافتی ده خراج عالم آسان یافتی

6 همچنان بس خاک می‌بیزی تو باز پادشاهی کن که گشتی بی‌نیاز

7 خاک بیزش گفت آن زین یافتم آن چنان گنجی نهان زین یافتم

8 چون ازین در دولتم شد آشکار تا که جان دارم مرا اینست کار

9 مرد این ره باش تا بگشایدت سر متاب از راه تا بنمایدت

10 بسته جز دو چشم تو پیوسته نیست تو طلب کن زانک این در بسته نیست