روزی ز دری گذشتم از جهان ملک خاتون رباعی 336

1 ای خجل از شرم رویت آفتاب وی ز تاب هجر تو دلها کباب

2 آتش دل را دوا می خواستم از طبیب و صبر فرمودم جواب

1 دیده در آب روان و لب کشتست مرا با رخ دوست جهان باغ بهشتست مرا

2 ترک جوی و لب دلجوی نمی یارم گفت چه توان کرد چو این طبع و سرشتست مرا

1 صنما سنگ دلا سرو قدا مه رویا دلبرا حور وشا لاله رخا گل بویا

2 شیوه از چشم تو آموخت مگر نرگس مست روشنی از تو ربودست مه و خور گویا