می توان صد عمر داد ناله از جویای تبریزی غزل 566

1 می توان صد عمر داد ناله و فریاد داد آه از این کم فرصتی این عمر بی بنیاد داد

2 عاشقان زار را با قوت بازو چه کار داد از دست اداهای تو ای فرهاد داد

3 جسم خاکی حجاب صورت معنی شود این غبار راه هستی را توان بر باد داد

4 غنچه آسا هر که جویا دل به بند زر نهاد آبرو را از پریشانی چو گل بر باد داد