باری بنگر که چشم من از انوری ابیوردی رباعی 218

1 ز عشق تو نهانم آشکارست ز وصل تو نصیبم انتظارست

2 ز باغ وصل تو گل کی توان چید که آنجا گفتگوی از بهر خارست

1 دردا و دریغا که دل از دست بدادم واندر غم و اندیشه و تیمار فتادم

2 آبی که مرا نزد بزرگان جهان بود خوش خوش همه بر باد غم عشق تو دادم

1 ای برادر عشق سودایی خوشست دوزخ اندر عاشقی جایی خوشست

2 در بیابان رهروان عشق را زاب چشم خویش دریایی خوشست