1 روزگاریست، عقل می کوبد کنج آسایش اختیارکنم

2 در به روی جهانیان بندم کنج آسایش اختیارکنم

3 سفر دور مرگ، نزدیک است فکر سامان آن دیار کنم

4 زر داغی، کنم به کیسهٔ دل گهر اشک در کنار کنم

5 دست از خوان آرزو بکشم به همین خون دل مدار کنم

6 عشق بازی به خویشتن فکنم ترک یاران بدقمارکنم

7 تنگم از شهر، رو به کوه آرم خانه در سنگ، چون شرار کنم

8 لیک چون کارها به دست خداست نتوانم به خویش کار کنم

9 زین سپس فرصت از خدا طلبم دیده در راه انتظار کنم