1 بر تو پاشم ز بحر دانش خویش سخنی همچو لؤلؤ و مرجان

2 بخت اگر یار و عقل رهبر تست بنگاریش چون الف در جان

3 دشمنت را بهیچ رو منمای گر چه او دوست کام گردد از آن

4 تشنه میباش از خضر میپذیر منت آب چشمه حیوان

5 هر چه در آشکار باید خواست عذر بر کردنش مکن پنهان

6 ور نیاید پسندت این گفتار بر تو کس را نمیرسد تاوان

7 گر بدی از تو آید ار نیکی نزد ابن یمین بود یکسان

8 زآنکه او را بهیچ کس طمعی نیست الا برحمت یزدان