به ره طرح چمن پیوسته رخسار از جویای تبریزی غزل 534

1 به ره طرح چمن پیوسته رخسار تو می ریزد ز بس بر خاک رنگ از حسن سرشار تو می ریزد

2 به نیسان بهاری لاف هم چشمی زند اشکم گهر در دامن دل بسکه گفتار تو می ریزد

3 بنای زندگی تا چند می خواهی بپا باشد که خاکی هر نفس از کهنه دیوار تو می ریزد

4 چه می بودی نمی گشتی اگر تمکین عنانگیرت شرر در جیب شوخی وضع هموارتر می ریزد

5 چنان لبریز رنگ و بوست سرتا پای موزونت که خون گل به هر گامی ز رفتار تو می ریزد

6 گل صبح سعادت را دهد نشو و نما جویا سرشک نیم شب کز چشم بیمار تو می ریزد