1 به روی سیل گشادیم راه خانهٔ خویش به دست برق سپردیم آشیانهٔ خویش

2 مرا چه حد که زنم بوسه آستین ترا همین قدر تو مرانم ز آستانهٔ خویش

3 به جز تو کز نگهی سوختی دل ما را به دست خویش که آتش زند به خانهٔ خویش

4 مخوان حدیث رهایی که الفتی است مرا به ناله سحر و گریه شبانهٔ خویش

5 ز رشک تا که هلاکم کند به دامن غیر چو گل نهد سر و مستی کند بهانهٔ خویش

6 رهی به ناله دهی چند دردسر ما را؟ بمیر از غم و کوتاه کن فسانهٔ خویش