در چمن یارم چو با آن لطف و بالا می‌رود از جامی غزل 366

1 در چمن یارم چو با آن لطف و بالا می‌رود سرو را پای و صنوبر را دل از جا  می‌رود

2 ز اشک و آهم در زمین و آسمان رسوای عشق چون کنم کان تا ثری وین تا ثریا می‌رود

3 بر فلک افکنده جان پیچان کمند از دود دل گویی از شوق لبش سوی مسیحا می‌رود

4 هرکه می‌راند حدیث نطق طوطی بر زبان عاشقان را دل به آن لعل شکرخا می‌رود

5 صید از صحرا به شهر آرند و آن چابک‌سوار کرده صید خویش شهری سوی صحرا می‌رود

6 می‌رود زنجیر جنبان هوشمندان را به عشق هرکجا مجنون او زنجیر بر پا می‌رود

7 بر درش کم گوی جامی را گران جان ای رقیب زان که امروز آمد آن مسکین و فردا می‌رود