بر دیده کشم سرمه ز خاک کف از حزین لاهیجی غزل 892

1 بر دیده کشم سرمه ز خاک کف پایی شاید که دهد اشک مرا رنگ حنایی

2 می در قدح و باد صبا بر سر لطف است دارد چمن امروز عجب آب و هوایی

3 دولت طلبی، دامن دل را مده از دست شاید که برون آید ازین بیضه همایی

4 نالیدن بلبل ز نو آموزی عشق است هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی

5 کرده ست بهار عجبی خار بیابان از دشت گذشته ست مگر آبله پایی

6 داده ست غمت، رخصت شبگیر به آهم شاید رسد این قاصد بی درد به جایی

7 خود را برسانید به یاران سبک پی می آید ازین قافله آواز درایی

8 گلشن به نسیمی شکند عهد هزاران در کشور خوبان نبود رسم وفایی

9 دور از گل رویت نفسی نیست حزین را مانده ست به جا، بلبل بی برگ و نوایی