بر در یار من سحر مست و خراب می‌روم از عراقی غزل 186

1 بر در یار من سحر مست و خراب می‌روم جام طرب کشیده‌ام، زآن به شتاب می‌روم

2 ساغری از می لبش دوش سؤال کرده‌ام وقت سحر به کوی او بهر جواب می‌روم

3 از می ناب جزع او گرچه خراب گشته‌ام تا دهد از کرشمه‌ام باز شراب، می‌روم

4 بر سر خوان درد او درد بسی کشیده‌ام تا کشم از دو لعل او بادهٔ ناب می‌روم

5 جذبهٔ حسن دلکشش می‌کشدم به سوی خود از پی آن کشش دگر، همچو ذباب می‌روم

6 برقع تن ز شوق او پیش رخش گشادمی لیک ز شرم روی او بسته نقاب می‌روم

7 در سر باده می‌کنم هستی خویش هر زمان خاک رهم، رواست گر بر سر آب می‌روم

8 شحنهٔ عشق هر شبی بر کندم ز خواب خوش در هوس خیال او باز به خواب می‌روم

9 شاید اگر هوای او می‌کشدم، که در رهش بر سر آب چشم خود همچو حباب می‌روم

10 بیخود اگر ز صومعه بر در میکده روم گر تو خطا گمان بری راه صواب می‌روم

11 نیست مرا ز خود خبر، بیش ازین که: در جهان مست و خراب آمدم، مست و خراب می‌روم